Ημερολόγια Εφημερίας #1 '' Σκυλίσια Ζωή''

 

A Boy and His Dog (movie based on a short story by Harlan Ellison)

“Ο πολιτισμός ενός έθνους διακρίνεται από τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα. ”
Mahatma Gandhi

Παρασκευή βράδυ

Νησιωτικό κέντρο υγείας.

Σχετικά ήρεμη εφημερία. Έχω δει από το πρωί γύρω στα έξι περιστατικά, χωρίς κάποιο από αυτά να είναι θανάσιμο, ή να είναι εν δυνάμει θανάσιμο. Έχω προλάβει να φάω ένα burger από το κοντινό φαστφουντάδικο και είμαι στο γραφείο διαβάζοντας το Δράκουλα του Bram Stoker.

Είναι μέρα γιορτής, οπότε προβλέπεται δύσκολη βραδιά. Ο κόσμος θα είναι έξω και θα πίνει αλκοόλ σε τεράστιες ποσότητες, θα το συνοδεύει με λιπαρό και αμφίβολης ποιότητας φαγητό και μετά θα πάρει το αυτοκίνητό του να επιστρέψει στο σπίτι. Αυτό σημαίνει πως περιμένω στομαχόπονους, χολοκυστίτιδες, περιστατικά οξείας μέθης και φυσικά τροχαία. Και αν συμπεριλάβεις στο φαγοπότι και το χορό, τότε έχουμε στον μεγάλο κατάλογο και πιθανά εμφράγματα.

Τα τυπικά δηλαδή περιστατικά της Παρασκευής.

Συνήθως σε αυτές τις εφημερίες είμαι μόνος μου με ένα άτομο του νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά σήμερα, για καλή μου τύχη, είναι και η διευθύντρια που έχει ξεμείνει από χθες λόγω του φόρτου εργασίας. Είναι στο γραφείο της και τελειώνει με κάποιες γραφειοκρατικές δουλειές.

Ικανή στη δουλειά της, αλλά με συχνές εντάσεις με το προσωπικό και με κάποιους άλλους παρελκόμενους, με αποτέλεσμα να της έχει βγει η φήμη της σκληρής και απευαισθητοποιημένης διευθύντριας.

Το ρολόι μου δείχνει περίπου 9.

Η διευθύντρια έχει τελειώσει τις δουλειές της, και μας αποχαιρετάει φεύγοντας . Συνειδητοποιώ πως είναι στο ίδιο κτήριο και δουλεύει από τις 10 το πρωί της προηγούμενης μέρας. Κάνω μια νοερή σημείωση να μην αφήσω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό ποτέ. Όσο πάθος και να έχω για την επιστήμη μου.

Γύρω στις 9 και μισή ακούω ένα απότομο φρενάρισμα έξω από το κέντρο υγείας και κλάματα.

Νωρίς ήρθε για τροχαίο σκέφτομαι, ακόμα και αν στο νησί που βρίσκομαι ο κόσμος δεν σταματάει να πίνει κρασί.

Με ανησυχεί το κλάμα.

Ακούγεται παιδικό. Και έχω αρκετό καιρό να ξεσκονίσω τις παιδιατρικές μου γνώσεις παθολογίας, οπότε ελπίζω σε κάποιο ήπιο τραύμα. Έναν επιπολής τραυματισμό που απλώς χρειάζεται περιποίηση ή ένα μικρό θλαστικό που θα ξεμπλέξω με ένα δύο ραμματάκια.

Η πόρτα ανοίγει, το κλάμα δυναμώνει και μπαίνει ξέφρενη η διευθύντρια κρατώντας στα χέρια της έναν μπόγο από πετσέτες ματωμένες. Γύρω της άνθρωποι πανικόβλητοι εισέρχονται και αυτοί στο ιατρείο.

Πετάγομαι όρθιος και τρέχω προς την πηγή του κλάματος.

Μέσα στο ματωμένο μπόγο βρίσκεται ένα σκυλάκι.

Μπαίνουμε στο χειρουργικό δωμάτιο. Η διευθύντρια ξαπλώνει το σκυλάκι στο χειρουργικό κρεβάτι και αυτό κλαίει γοερά σαν μικρό μωρό. Φοράω γάντια και δίνω ένα ζευγάρι και σε αυτήν, αφού είδα πως τα χέρια της ήταν γεμάτα αίμα, και παρατηρώ τον ασθενή μας.

Είναι ένας σκύλος μεσαίου μεγέθους. Στο στόμα του υπάρχει αίμα, και το πίσω πόδι του είναι σπασμένο καθώς λυγίζει σε αφύσικη γωνία και δεν μπορεί να το κουνήσει. Αυτός κλαίει αλλά δεν κάνει καμία προσπάθεια να φύγει από το κρεβάτι, σαν να καταλαβαίνει ότι χρειάζεται περίθαλψη.

Με ενημερώνουν ότι τον πάτησε αυτοκίνητο και τον εγκατέλειψε στο δρόμο, όπου και τον συνάντησε η διευθύντρια φεύγοντας.

Βάζουμε ορό ενδοφλέβια, κάνοντας υποδόρια 10 cc bolus, για ενυδάτωση, καθώς φαίνεται πως έχει χάσει αρκετό αίμα. Η αλήθεια είναι πως δεν έχω περιθάλψει ξανά τραυματισμένο σκύλο οπότε χρησιμοποιώ τις γνώσεις για τους ενήλικες, τις κάνω transpose για παιδιά και προσπαθώ να τις μετατρέψω αλλάζοντας είδος.

Ελέγχω τον πρωκτό. Δεν βλέπω αίμα. Καλό αυτό σκέφτομαι γιατί σε περίπτωση ρήξης κάποιου σπλάχνου και τραυματισμό του εντέρου, αίμα θα εξέρχονταν από εκεί.

Ελέγχω το στόμα. Το αίμα έχει σταματήσει. Ελέγχω τη γλώσσα και φαίνεται να υπάρχει ένα θλαστικό το οποίο μοιάζει με πιθανή εστία της αιμορραγίας. Καλά νέα αυτά.

Ελέγχω τα πόδια και διαπιστώνω εκτός από το σπασμένο δεξί, υπάρχει δυσκολία και άλγος στήριξης και στο αριστερό. Κακό αυτό. Μάλλον το αυτοκίνητο πέρασε από πάνω από τη λεκάνη του και έχει και εκεί κάποιο κάταγμα. Μου θυμίζει open book και αυτό είναι αρκετά σοβαρό και εν δυνάμει θανάσιμο για τους ανθρώπους, πόσο μάλλον για ένα μικρό σκύλο που σίγουρα δεν θα έχει την κατάλληλη περίθαλψη, πόσο μάλλον τα κατάλληλα μέσα για την αντιμετώπιση.

Δεν υπάρχουν ακτινογραφίες, δεν υπάρχουν φάρμακα που να ξέρω να δώσω και προφανώς δεν μπορώ να τον στείλω διακομιδή στο νοσοκομείο για περαιτέρω αντιμετώπιση.

Τότε παρατήρησα την διευθύντρια.

Δεν είχε βάλει τα γάντια της, αλλά χάιδευε με τα γυμνά της χέρια τον ασθενή, σιγοψιθυρίζοντας του και διαβεβαιώνοντας τον πως όλα θα πάνε καλά, και πως είναι καλό αγόρι και καλό σκυλάκι. Γύρω της οι ιδιοκτήτες, έκλαιγαν.

Μέσα στη δύναμη της σιωπής που διαδέχεται το τραύμα, γυρνάει, με κοιτάζει στα μάτια και μου λέει ότι δεν είναι σωστό το τελευταίο χάδι που θα νιώσει στη ζωή του το σκυλάκι να είναι μέσα από latex.

Συνειδητοποιώ τη βαρύτητα σε αυτό που λέει.

Το κλάμα των ιδιοκτητών συνεχίζει.

Η ίδια, αποτραβιέται στη γωνία της και πηγαίνει να ξεπλύνει τα χέρια της.

Με χαιρετάει και φεύγει.

Εγώ, εκεί. Να σκέφτομαι αυτό που γίνεται.

Ο κόσμος να αποχαιρετάει όχι έναν σκύλο, αλλά έναν φίλο.

Βάλαμε το σκυλάκι σε ένα κουτί για να μεταφερθεί με ασφάλεια στο σπίτι τους, τυλιγμένο με μια κουβερτούλα.

Πόσο δυνατή είναι η ανθρώπινη ευαισθησία.

Και ειδικά με τη μορφή της ενσυναίσθησης, δηλαδή να προσδίδεις ανθρώπινα χαρακτηριστικά και γνωρίσματα σε μη ανθρώπινα όντα ή ακόμα και σε πράγματα.

Στοιχείο που μας φανέρωσε την ενότητά μας με τη φύση, τη σχέση μας με το περιβάλλον και τη σύνδεση, συναισθηματική και κοινωνική με τα υπόλοιπα πλάσματα.

Στοιχείο όμως που ταυτόχρονα μας ξεχώρισε από αυτήν.

Καθώς έβλεπα το αυτοκίνητο να χάνεται στο σκοτάδι, δεν μπορούσα να μην σκεφτώ το δικό μας Χιόνο, που μετά από 15 όμορφα χρόνια, δεν τον αποχαιρετίσαμε σαν γάτο, αλλά σαν οικογένεια..

Θα έπινα άνετα ένα Famous με ένα παγάκι, αλλά έχω άλλες 12 ώρες δουλειάς μπροστά μου..

Και προβλέπεται μεγάλη η νύχτα...