ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

 Michelangelo Merisi da Caravaggio

«Όσοι αδιαφορούν για τα κοινά είναι καταδικασμένοι να εξουσιάζονται πάντα από ανθρώπους κατώτερούς τους»

Πλάτων 427-347 π.Χ.

Ξεκινάω αυτή τη σειρά δημοσιεύσεων, για κανέναν άλλο λόγο, παρά την ψυχική μου ηρεμία. Και αυτό, ταυτίζοντας την έννοια της ηρεμίας με αυτή της θεραπείας.

Ζω στην Ελλάδα του 2021.

Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να αποτελέσει επαρκή συνθήκη για να αναζητήσω ψυχική ηρεμία και μια καλή αφορμή για να αρχίσω θεραπεία. Ειδικά από τη στιγμή που συντάσσομαι στο πλευρό της λογικής.

Η κατάσταση που ζούμε αυτή τη στιγμή, είναι πρωτόγνωρη. Και δεν εννοώ την πανδημία. Η πανδημία ήταν πρωτόγνωρη πέρυσι. Σήμερα, μετά από πάνω από έναν χρόνο διαδοχικών lockdowns πολλές αναλύσεις, μαθήματα, ομιλίες και μελέτες, ο Covid-19 είναι μια πραγματικότητα, θλιβερή αλλά όχι πια καινούργια. Και ελπίζω με την εμπιστοσύνη στην επιστήμη και τα τεράστια άλματα σε τομείς της ιατρικής και της βιοτεχνολογίας (θεραπείες με μονοκλωνικά αντισώματα-εμβόλια) γρήγορα να την αφήσουμε πίσω μας.

Η αληθινά πρωτόγνωρη και σουρεαλιστική κατάσταση που ζούμε, είναι η πολιτική.

Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στο κλέψιμο και στα σκάνδαλα που έχουν βγει στο φως. Και παλαιότερα γίνονταν σκάνδαλα, και παλαιότερα υπήρχε ατιμωρησία για αυτά τα λίγα που μαθαίναμε, με την πλήρη (συν-)κάλυψη τους από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης. Και φανταστείτε πόσα από αυτά που γίνονταν δεν μαθαίναμε σε μια εποχή πριν την τρομακτική δύναμη της επικοινωνίας που ενυπάρχει στα social media . Πόσα από αυτά χάθηκαν, παραγράφηκαν, ή τα άμεσα εμπλεκόμενα άτομα ‘’εξαφανίστηκαν’’ χωρίς να το μάθει κανένας.

Όμως, όπως το ήθος ενός ανθρώπου φαίνεται στις ακραίες συνθήκες, έτσι περίπου συμβαίνει και με τη λειτουργία ενός συστήματος. Και οι συνθήκες που περνάμε, τις οποίες μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ακραίες, φανέρωσαν την ουσιαστική δυσλειτουργία πολλών θεσμών το σύνολο των οποίων αποτελεί το ελληνικό σύστημα. Είτε αυτό το βαφτίζουμε δημοκρατία, είτε καπιταλισμό, είτε μιλάμε για πολιτική, για δικαιοσύνη, για ανθρωπιά.

Μπορούμε να παρατηρήσουμε αυτές τις αλλαγές σε κάθε τομέα της δραστηριότητας μας, από την εργασία, την υγεία, την εκπαίδευση και την οικονομία. Και επαναλαμβάνω, δεν μιλάω για τους περιορισμούς της Καραντίνας, ακόμα και αν και γι’ αυτούς υπήρχαν διαφωνίες από εξαιρετικές επιστημονικές φωνές, όπου κατόπιν μελέτης και παρακολούθησης των αποτελεσμάτων του πρώτου κύματος της πανδημίας, κατέληξαν στα συμπεράσματα τους.

Μιλάω για την πολιτική που ασκήθηκε μέσα σε αυτό το κλίμα, με όλη την ένταση της, τις αποφάσεις που πάρθηκαν κόντρα στο σύνταγμα. Μιλάω για το θράσος με το οποίο λειτούργησαν και τη πλήρη απαξίωση στο δίκαιο και στο λογικό, και φυσικά στην αποτελεσματική αποφυγή της ανάληψης ουσιαστικής ευθύνης για τα πεπραγμένα. Ευθύνης που φάνταζε αυτονόητη και φυσικά θα οδηγούσε και στην καταδίκη και την τιμωρία των υπευθύνων.

Για όλα όσα έπρεπε να γίνουν και για όλα όσα έγιναν.

Για όλα όσα χάθηκαν και για όλα αυτά που θα προσπαθήσουν να μας πάρουν.

Για την αξιοπρέπεια στη ζωή και την εργασία μας ως την τελική διαχείριση της πανδημίας.

Γιατί τελικά, εάν δεν αντιδράσουμε κατάλληλα και αποφασιστικά, σε λίγο καιρό, ίσως χρειαστεί να αναζητήσουμε τους υπεύθυνους για την κατάσταση μας, στον ίδιο μας τον καθρέφτη…