Ημερολόγια Εφημερίας #2 ''Πως φεύγουν οι άνθρωποι;''

 

The Seventh Seal by Ingmar Bergman

 

‘’Είμαστε όλοι πλάσματα μιας μέρας’’

Μarcus Αurelius

 

Βράδυ εφημερίας σε νησιώτικο κέντρο υγείας.

Εγώ και μια νοσηλεύτρια καθόμαστε στο ιατρείο των επειγόντων και διαφωνούμε για το μέρος που θα παραγγείλουμε φαγητό. Μόλις έχει τελειώσει ένα δύσκολο περιστατικό, τροχαίο με δίκυκλο χωρίς κράνος, και όλα πήγαν καλά.

Καλά εννοώντας πως ο άνθρωπος είναι ζωντανός και οι βλάβες δεν φαίνονται να είναι απειλητικές για τη ζωή, οπότε μεταφέρεται προς το Γενικό Νοσοκομείο για παρακολούθηση και απεικόνιση (ακτινογραφίες, CT εγκεφάλου κλπ.)

Βλέποντας το ασθενοφόρο να χάνεται στο σκοτάδι, και αφήνοντας το άγχος να γλιστρήσει από πάνω μου  σαν σεντόνι, άκουσα το έντονο γουργουρητό της κοιλιάς μου, που σηματοδοτούσε την αρχέγονη αιώνια ανάγκη που μας κυβερνά.

Την ανάγκη για φαγητό.

Και αν θέλω να ακριβολογώ, συνοψίζοντας με μια πρόταση την ήπια αυτοκαταστροφική διάθεση που φέρει η εφημερία, μαζί με την παθητικοεπιθετική παραίτηση που διαδέχεται το τραύμα, την ανάγκη για ανθυγιεινό φαγητό.

Την ανάγκη για ένα ζουμερό burger.

Φυσικά η νοσηλεύτρια διαφωνούσε, και ως γνήσια απόγονος του Αχιλλέα, ζητούσε σουβλάκια, και μεταξύ σοβαρού και αστείου, επιχειρηματολογούσαμε υπερ και κατά των δυο ειδών ένοχων απολαύσεων που καλούμασταν να επιλέξουμε, υπό τον ήχο των χτύπων του ρολογιού και της βρύσης των επειγόντων που έσταζε.

Σε αυτά τα πλαίσια, και για να ισχυροποιήσει τη θέση της, μου είπε την ακόλουθη ιστορία…

 

……

 

Αρκετά χρόνια πριν, τα πράγματα ήταν δύσκολα για το Κέντρο υγείας και το νησί, καθώς δεν υπήρχαν αρκετοί ιατροί για να καλύψουν τις θέσεις. Σε τέτοιες σκοτεινές στιγμές λοιπόν, τα σπασμένα πλήρωναν οι νοσηλευτές, όπου είχαν βάρδια μόνοι τους στις διάφορες δομές, χωρίς ουσιαστική κάλυψη από ιατρό, και σε περιόδους που η κίνηση ήταν ιδιαίτερα αυξημένη.

Ένα βράδυ λοιπόν, είχε βάρδια μόνη της, χωρίς κάποιον  ιατρό σε απόσταση 60 χιλιομέτρων. Ζεστή βραδιά, Δευτέρα, και τις προηγούμενες ημέρες είχαν γίνει φιέστες στο νησί με αρκετό αλκοόλ και φαγητό.

Και όπως έχουμε ξαναπεί, και πολλά τροχαία.

(Plot twist , δεν ήρθε κανένα τροχαίο)

Καταφτάνει οδηγώντας το αυτοκίνητό του, ένας άντρας με τη γυναίκα του. Φαίνεται ήρεμος. Αυτή χαμογελάει. Ενημερώνουν τη συνεργάτη, πως μόλις έφευγαν από ένα γεύμα και καθώς πλησίαζαν στο σπίτι, ο άντρας ένιωσε μια ενόχληση στο στήθος του. Όχι πόνο, ούτε σφίξιμο, αλλά ένα ήπιο βάρος τύπου δυσπεψίας που όμως απλώνονταν από το επιγάστριο προς το στέρνο.

Η νοσηλεύτρια, ακούγοντας το καλά ακονισμένο ένστικτό της, αποφάσισε να εμπιστευτεί αυτό το καμπανάκι μέσα της και να τον ξαπλώσει σε εξεταστικό κρεβάτι για να κάνει το καρδιογράφημα.

Οι δυο τους στο εξεταστικό δωμάτιο, ενώ η γυναίκα του στο χώρο αναμονής να ασχολείται με το κινητό της.

Ο καρδιογράφος ουρλιάζει, ξεκινώντας να φτύνει το χαρτί που φανέρωνε την υποβόσκουσα παθολογία, η οποία δεν ήταν άλλη από το κακόφημο Οξύ Έμφραγμα του Μυοκαρδίου (γνωστό και ως : καρδιακή προσβολή , Καρδιακή νέκρωση από ισχαιμία, απότοκος τσιγάρου, λίπους και παχυσαρκίας)

Σοβαρά τα πράγματα.

Καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά, παρά την φαινομενική αταραξία του ασθενούς. Βγάζει φωτογραφία το καρδιογράφημα και το στέλνει σε μια γιατρό του νοσοκομείου.

Περιμένοντας την απάντηση, δίνει στον ασθενή ένα ποτήρι νερό που της ζητάει.

Αυτός αφού το πίνει, σηκώνεται και της λέει πως νιώθει καλύτερα και θέλει να κατουρήσει, οπότε εξέρχεται από το δωμάτιο και η νοσηλεύτρια μπορεί πια να αναστενάξει και να αγχωθεί, πετώντας από πάνω της το ήρεμο προσωπείο που χρησιμοποιούσε σαν μάσκα.

Τρέχει στο διπλανό δωμάτιο και τηλεφωνεί στη γιατρό. Αυτή την ενημερώνει για τη διάγνωση και της συνιστά να καλέσει ασθενοφόρο για να μεταφερθεί ο άνθρωπος στο Γενικό νοσοκομείο και να γίνουν όλες οι απαραίτητες ενέργειες για την επιβίωσή του. Της συνιστά επίσης να του δώσει κάποια φάρμακα αρχικής αντιμετώπισης (Salospir for ever).

Σπεύδει στο εξεταστικό δωμάτιο και καλεί τον ασθενή μέσα. Αυτός είναι έξω και μιλάει με τη γυναίκα του. Κάποιο αστείο λένε και γελάνε. Της λέει πως τελειώνουν σιγά σιγά και πως θα πάνε σπίτι. Η νοσηλεύτρια τον βάζει στο δωμάτιο, τον ξαπλώνει στο εξεταστικό κρεβάτι και πηγαίνει στη ντουλάπα να πάρει το φάρμακο.

Του γυρίζει την πλάτη και λέει «Έστειλα το καρδιογράφημα σας στη γιατρό και βλέπει κάποια ευρήματα συμβατά με βλάβη από ισχαιμία, οπότε θα χρειαστεί να μεταφερθείτε στο νοσοκομείο και να λάβετε αυτά τα φάρμακα. Είστε σύμφωνος;»

Δεν παίρνει απάντηση.

Τον ξαναρωτάει. Τίποτα.

Γυρίζει και τον βλέπει πάνω στο κρεβάτι, ακίνητο. Τρέχει προς το μέρος του και ψάχνει για σφυγμό.

Τίποτα.

Τηλεφωνεί σε έναν ΕΚΑΒίτη που έμενε κοντά και ενώ τον έχει σε ανοικτή ακρόαση, ξεκινάει Χειρισμούς καρδιοαναπνευστικής αναζωογόνησης. Σε δέκα ατέλειωτα λεπτά, φτάνει και ο ΕΚΑΒίτης και συνεχίζει το πρωτόκολλο. Αδρεναλίνη, 2 ανάσες, 15 συμπιέσεις.

Η λούπα της αναγέννησης. Η μιζέρια που φέρει η συνειδητοποίηση της αδυναμίας μας. Ο τρόμος του αναπόφευκτου. Η απογοήτευση στην ησυχία της σύντομης παύσης της ρουτίνας.

Όλα αυτά μαζί.

Σε μισή ώρα έχει φτάσει το ΕΚΑΒ, και μπορούν πλέον να σταματήσουν το άσκοπο χορευτικό τους.

Ο ασθενής πέθανε από ανακοπή , πιθανός απότοκος κοιλιακής μαρμαρυγής που προκλήθηκε από το έμφραγμα.

Η γυναίκα του, που δεν έχει καταλάβει τι γίνεται, περιμένει έντρομη την ανακοίνωση από τους συνεργάτες.

Η νοσηλεύτρια της το ανακοινώνει, και αυτή μένει έκπληκτη.

Δεν μπορεί να το καταλάβει, δεν μπορεί να το αποδεχτεί. Ακούγεται σαν ηλίθιο αστείο που έχει οργανώσει ο άντρας της.

Σοκαρισμένη και μέσα στο κενό της συνειδητοποίησης, γυρίζει προς τη νοσηλεύτρια και της λέει :

 

Έτσι εύκολα φεύγουν οι άνθρωποι;

 

……

 

Προφανώς μετά από την ιστορία, μου κόπηκε η όρεξη για το ζουμερό burger.

Προφανώς μετά την ιστορία, πήρα τηλέφωνο όλους τους αγαπημένους μου να μάθω νέα τους και να βεβαιωθώ πως ότι και να συμβεί θα ξέρουν ότι τους αγαπάω.

Προφανώς και μετά από την ιστορία, παρήγγειλα σαλάτα.