Το πρόβλημα δεν είναι μόνο Ταξικό, είναι κυρίως Έμφυλο

 

 Lilith του Otto Szabo

«η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα.».

-Εφεσίους 5/ε 33  (Καινή  Διαθήκη)

 

«Τα εν οίκω μη εν δήμω»

-Αρχαία ελληνική παροιμία

 

«Η γυναίκα είναι σαν το πορτοκάλι, θέλει χέρι»

-Άγνωστος

 

Και έτσι λοιπόν φτάσαμε εδώ.

 Μετά από χιλιάδες χρόνια κοινωνικής εξέλιξης, στην αρχέγονη διαπραγμάτευση.

Διαπραγμάτευση ρόλων και διαπραγμάτευση αξιών.

Γιατί ο ρόλος, καθορίζει τη θέση, και η θέση προκαθορίζει την εμπειρία.

Το φεμινιστικό κίνημα μέσα σε ελάχιστο χρόνο, κατάφερε αυτό που όλοι οι μαρξιστές ελπίζαμε.

Μια επανάσταση.

Μια πετυχημένη επανάσταση.

Και ο γυναικείος πληθυσμός είδε τα δικαιώματά του σχεδόν να εξισώνονται (θεωρητικά) με αυτά των αντρών. Κατέκτησε με το σπαθί του θέση στην εργασία, στην πολιτική, στην κοινωνία. Πέταξε από πάνω του ονομαστικούς μανδύες και συμπεριφορές που έβαζαν την ταμπέλα ελέγχοντας τη συμπεριφορά, ελέγχοντας με το μαστίγιο των ενοχών και της τιμωρίας.

Κοινωνικής και σωματικής.

Γιατί όπως τις αιματοβαμμένες πυρές της ιεράς εξέτασης κοσμούσαν τα απανθρακωμένα πτώματα των μαγισσών, έτσι και τα πρωτοσέλιδα των συντηρητικών φυλλάδων και άρθρων καταδικάζουν τη γυναίκα και τη γυναικεία χειραφέτηση σε όλο το κοινωνικό γίγνεσθαι. Είτε το ονομάζουμε προπατορικό αμάρτημα σε απαρχαιωμένα κείμενα, είτε το ονομάζουμε κοινωνικό ενδιαφέρον σε ανδροκρατούμενα καφενεία.

Αυτή είναι η αλήθεια.

Σας φθονήσαμε, σας φοβηθήκαμε σας ποθήσαμε και σας πολεμήσαμε με ότι είχαμε. Σας σκοτώσαμε , σας θάψαμε και μετά φτιάξαμε τραγούδια που να δικαιολογούσαν τις πράξεις μας, ιστορίες που να εξύψωναν τη λογική μας, νόμους που ενίσχυαν τη δράση μας και μια στρατιά από ταυτισμένες με τον επιτιθέμενο γυναίκες που επικύρωναν την δικιά μας αλήθεια.

Όχι πιά.

Με αίμα, η γυναίκα έσπασε τον περιοριστικό κλοιό γύρω της, που της επέβαλε τον μοναδικό ρόλο της μητρότητας, της υποταγής, της αυτοθυσίας, της φροντίδας και της ετικέτας του ασθενούς φύλου, και είδε πως όλα αυτά δεν ήταν παρά μια μόνο πτυχή της γηγενούς πολυπλοκότητας της. Μια βίαιη διαστολή που την εκτόξευσε σε κάθε τομέα της ανθρώπινης ύπαρξης, μια αναγκαία και επαρκή συνθήκη για την θεμελίωση της επιστήμης και της τέχνης, της εστίας και της ανεξαρτησίας, του αγώνα και της φλόγας της αλλαγής.

Φυσική και χημεία, ιατρική και μαθηματικά, θέατρο, μουσική, διαστημικά ταξίδια. Και όλα αυτά, με τις αλυσίδες του ρόλου γύρω από το λαιμό της, ο οποίος είχε συνηθίσει να στέκεται σκυφτός από το φόβο να μην κοπεί από τη ρίζα. Σκουριασμένα τσιγκέλια της φύσης γαντζωμένα στην πλάτη. Και εκεί ανάμεσά τους, ανακάλυψε τις δυνατότητες και τα φτερά της που την απομάκρυναν από τη σήψη που κρατούνταν. Μισοναρκωμένη από τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης και την εκτυφλωτική λάμψη της κάλπικης ασφάλειας που υπόσχεται η υπακοή, ασφάλειας που ειρωνικά κακοποιείται σε δημόσια θέα, σε πλατείες και κινηματογράφους, σε σκηνές και σε δρόμους μπροστά στην πατριαρχική ψευτοευαισθησία που μιλάει για ζήτημα, για πρόβλημα, για politically correct.

Συζητήσεις με επιστήμονες και καλλιτέχνες, συνήθως άντρες , μας έριξαν στην άβυσσο της πειθούς, της ύπουλης αναζήτησης των αιτιών της καταπίεσης. Μυϊκή υπεροχή, ανάγκη για δυνατούς απογόνους, διασφάλιση μήτρας, διασφάλιση γονιδίων, διασφάλιση ασφαλούς εστίας. Τόση και τόση ανάλυση, συζητήσεις και συζητήσεις, άρθρα και άρθρα με συνεντεύξεις για το πρόβλημα. Επικίνδυνα συμπεράσματα, δεν ζητούν ισότητα, το έχουν παρατραβήξει, ποιες νομίζουν ότι είναι; τα πράγματα παλιά δεν ήταν έτσι, και αυτή τι του έκανε; και αυτή τι φορούσε; καλά μωρέ μια σφαλιάρα έπεσε, της αξίζει ένα καλό χεράκι, τα ζητούσε  τέτοια ώρα έξω;  καλά αυτή δεν έχει άντρα; πουτανίτσα είναι, έχεις περίοδο; αγάμητη, ξυρίσου, μαγείρεψε, σκάσε , δούλεψε, σκάσε, υπάκουσε, σκάσε, πέθανε, ΣΚΑΣΕ.

Και να τη πάλι η βία.

Το ερπετό που εκκολάπτεται στα έγκατα της παρηκμασμένης επικοινωνίας της οικογένειας. Τρέφεται με εγωισμό , ανασφάλεια, ζήλεια και ξεσπά καταβροχθίζοντας το ζωτικότερο κομμάτι της, το δημιουργικό πεπραγμένο της ίδιας της κοινωνίας, τη βαθύτερη ανασκόπηση της ζώσας ύλης. Και αυτό γίνεται συνεχώς, πάντα γίνονταν και σε μεγάλο βαθμό, ίσως μεγαλύτερο από τώρα. Η κύρια διαφορά είναι πως τώρα τα σαγόνια του συναντάνε αντίσταση. Και όχι της κοινωνίας που συχνά κοιτάζει πίσω από το προστατευτικό τζάμι κουνώντας το δάκτυλό της στην παραμικρή εκδήλωση αντίστασης. Αλλά στους αγώνες των ίδιων των γυναικών που με ιδρώτα και αίμα, με θυσίες και ενοχές, με φόβο και πείσμα, έφτιαξαν γύρω τους το δικό τους δέρμα, από βράχο και αλάτι. Και τα δόντια του ερπετού δεν σταματούν απλώς, αλλά σπάζουν με θόρυβο, ευνουχίζοντας τις συμπεριφορές και τους ιδιοκτήτες τέτοιων συμπεριφορών.

Υπάρχει ρίσκο, υπάρχει φόβος αλλά πλέον υπάρχει φωτιά.

Και τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει τις φλόγες που τυλίγουν τους κλασσικούς αντρικούς θεσμούς της σαπισμένης συστημικής κανονικότητας.

Ούτε ο φόβος, ούτε ο πόνος, ούτε ο εξευτελισμός.

Το μαστίγιο καίγεται όπως σύντομα θα καεί και το χέρι που το κρατάει.

 Και στις στάχτες θα ανοικοδομηθούν νέοι θεσμοί, δίκαιοι, ανθρώπινοι.

Θεσμοί αγγιγμένοι από γυναίκες.

Γυναίκες με δύναμη και θάρρος, με αποφασιστικότητα να αλλάξουν τα πράγματα, να παλέψουν την κατάσταση που βρήκαν από τους παππούδες, και από τους παππούδες των παππούδων σε όλο το μήκος της άπειρης εξελικτικής διαδικασίας δίνουν μια άνιση καθημερινή μάχη με μια ανδροκρατούμενη κοινωνία , μια πατριαρχική ανάγκη υπεραναπλήρωσης και άστοχου καθρεφτίσματος που αναιρεί κάθε ουσιαστική δικαιοσύνη. Ένα φρένο στο πανανθρώπινο βίωμα, μια οπισθοδρόμηση στα υγρά σπήλαια, με το βρυχηθμό του λιονταριού να μας επαναφέρει στην προπολιτισμική εποχή.

Γιατί πως να φύγεις από έναν πολιτισμό  ζωικού ενστίκτου και κράσης του ισχυρού, εάν δεν αλλάξεις, εάν δεν μετουσιωθείς σε κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό;

Και πως μπορείς να αλλάξεις ουσιαστικά τον κόσμο, χωρίς να είσαι γυναίκα;

Παίρνεις τα ασήμαντα κύτταρα μας, και τα κάνεις ζωή. Μεταμορφώνεις την κοσμική μας σκόνη σε συνείδηση, σε έμβια εκδήλωση αλληλεγγύης και αλτρουισμού, σε υλική έκφραση αγάπης. Μια χαοτική πράξη που κρύβει μέσα της όλη την τάξη της ύπαρξης.

Εάν αυτό δεν είναι θεϊκό, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι.

Και αυτές οι γερασμένες γραφικές κούκλες που οι θρησκείες χρησιμοποιούν για να χειραγωγήσουν την πλάση, στην πραγματικότητα εσωκλείουν την απλούστευση αυτής της ιδιότητας.

Δημιουργία.

Και ίσως εκεί να κρύβεται πραγματικά ο φθόνος.

Όχι στο γεγονός ότι σε τόσο λίγο χρόνο καταφέρατε να κερδίσετε τόσα πολλά, συγκρουόμενες με την εύθραυστη αντρική παντοδυναμία μας και την κληρονομούμενη εξουσιαστική μας πεποίθηση.

Ούτε στους υπόκωφους ήχους του καταπιεστικού μας θρόνου που ραγίζει γοργά και σταθερά, προκαλώντας μας πρωτόγνωρο φόβο.

Φόβο συνοχής και φόβο αντίποινων.

Ούτε στο γεγονός της ύπαρξης του περίφημου γυναικείου πολλαπλού οργασμού.

Αλλά στην ενδόμυχη συνειδητοποίηση αυτής της ανωτερότητας σας.

Να παίρνετε το τίποτα και να φτιάχνετε το πάντα.